۱. رویکرد سنتی ارزیابی عملکرد

به طور سنتی از ارزیابی عملکرد برای روشی استفاده می‌شود که حقوق و مزایای کارکنان را قطعی و توجیه نماید. بنابراین ارزیابی عملکرد ابزاری برای تشویق (افزایش مزایا و پاداش) و یا تنبیه (کاهش مزایا و پاداش) برای عملکرد گذشته کارکنان خواهد شد. این رویکرد عمدتاً رویکردی خواهد شد که تمرکز بر عملکرد گذشته کارکنان دارد (به طور خاص طی دوره زمانی در گذشته). این رویکرد جنبه‌های رشد و نمو عملکرد کارکنان را مدنظر قرار نمی‌دهد جنبه‌هایی مثل نیازهای توسعه و آموزش آن‌ها یا امکان‌های توسعه شغلی. نگرانی اصلی از رویکردهای سنتی این است که قضاوت در مورد عملکرد سازمان، شامل بررسی کلیاتی از عملکرد گذشته‌ی کارکنان خود می‌باشد.

بنابراین، این رویکرد به نام رویکرد کلی نگر شناخته شده است. در دهه‌های گذشته ارزیابی عملکرد به عنوان یک سیستم کامل شناخته شد و با رویکرد مدرنی توسعه یافت.

۲. رویکرد مدرن ارزیابی عملکرد

رویکرد مدرن بر توسعه عملکرد، فرآیند ارزیابی عملکرد را بسیار ساخت یافته‌تر و رسمی‌تر کرده است. در حال حاضر ارزیابی عملکرد به عنوان ابزاری برای شناسایی کارکنان که وظایف خود را بهتر از دیگران انجام می‌دهند، شناخته می‌شود و همچنین نیازهای آموزشی، مسیرهای توسعه شغلی، مزایا و پاداش و تشویق‌های آنان به مراحل بعدی نیز شناسایی می‌گردد. ارزیابی‌ها به یکسری فعالیت مستمر و دوره‌ای در سازمان‌ها تبدیل شده است. نتایج حاصل از ارزیابی عملکرد، منجر به تصمیم گیری‌های مختلف منابع انسانی دیگر مانند تشویق‌ها و تنبیه‌ها (کاهش رتبه، جا به جایی‌ها، توسعه و  آموزش و نتایج پاداش‌ها) می‌گردد.

رویکرد مدرن به ارزیابی عملکرد، یک رویکردی آینده نگر و با پیشرفتی طبیعی و مسیری رو به جلو برای کارکنان است. این روش بر اساس شناسایی کارکنان به عنوان افرادی که بر پیشرفت خود تمرکز دادند شکل گرفته است.

گردآوری و تنظیم: دپارتمان مشاوره  مدیریت عملکرد – شرکت مهندسین مشاور نظم آران